Եվ կինն ի՞նչ է որ… խորամանկ, խաբող, առնախանձ մի սարդ, հավերժ նանրամիտ,
Որ հացդ է սիրում, համբույրի մեջ սուտ և քո գրկի մեջ գրկում ուրիշին:
Որ հացդ է սիրում, համբույրի մեջ սուտ և քո գրկի մեջ գրկում ուրիշին:
Աբու Լալա Մահարին, այս դեպքում Իսահակյանը, 16 տարեկան հասակում սիրահարված է եղել մի աղջկա, աղջիկն անդադար խոստումներ էր տալիս, բայց դրանք չէր կատարում, (Իսահակյան այդ բանն գրելուց բանտում է եղել, մենակության մեջ հիշել է իր կյանքի բոլոր վատ պահերը, այդ թվում և այդ աղջկան) հիասթափված պատանին դեռ մնացել է իր հոգում, բնական է, որ այսպես կվարվեր:
Խարխուլ մակույկով հանձնվիր ծովին, քան թե հավատա կնոջ երդումին,
Նա կավատ, վարար, մի չքնաղ դժոխք, նրա բերանով Իբլիսն է խոսում:
Նա կավատ, վարար, մի չքնաղ դժոխք, նրա բերանով Իբլիսն է խոսում:
Նա նորից շարունակում է վիրավորել կնոջը, կնոջը պատկերացնում է, որպես սատանա, մի գեղեցիկ դժոխք, որտեղ այրվում է սիրո կրակով:
Ով սեր, բնության դու խոշտանգիչ կամք, նենգ ու դավադիր ոգի աննահանջ,
Դու թոհուբոհի ընդերք մոլեգնած, արյուն ցավատանջ, արյան մղձավանջ:
Դու թոհուբոհի ընդերք մոլեգնած, արյուն ցավատանջ, արյան մղձավանջ:
Այստեղ նա արդեն անցավ սիրուն՝ անվանելով այն ծուղակ, ծուղակ լարված կնոջ կողմից, նենգ, դավադիր, ինչու՞ այսպիսին ներկայացրեց նա այդ գեղեցիկ, նույնիսկ և տանջող զգացմունքը, սերը տանջանք է նրա համար, սիրո պատճառով նա դառնում է կնոջ գերին, այսպիսի պատկերացում սիրո մասին ես երբևէ չէի լսել, բայց մենակ, կյանքից հոգնած մարդուց ինչ պիտի սպասես, բողոքների շարան, այսպես ասած բողոքի ակցիա կամ մարդկանց քննադատը:
– Իմ հայրը իմ դեմ մեղանչեց, սակայն` չմեղանչեցի ես ոչ ոքի դեմ,
–Այս իմ կտակը թող գրվի շիրմիս, եթե լուսնի տակ մի խորշ պիտ գտնեմ:
–Այս իմ կտակը թող գրվի շիրմիս, եթե լուսնի տակ մի խորշ պիտ գտնեմ:
Իսահակյանն այդքան տխուր է,որ նույնիսկ վիրավորում է հորը, ով կապվեց մոր հետ հենց այդ սեր կոչվածով և ծնվեց ինքը, երբեք հայր չի դարձել, չի էլ ցանկանում դառնալ, վիրավորում է հորը, տղամարդուն, կնոջը, սիրուն, ինքն իրեն, անգամ դա չհասկանալով, որ ատելով մարդկանց ատում է և ինքն իրեն, քանի որ Իսահակյանը գիտականորեն ապացուցված մարդ է:
No comments:
Post a Comment